Decacorona

…”Op veler verzoek krijgen jullie vandaag ook de recepten uit mijn verhaal van gisteren”, zegt Willem. Hij gaat vandaag verder met zijn verhaal over Alfons en Joachim, de eerste is een wees en de tweede een zoon van een boer/herbergier. “De winter was heel koud geweest, zo koud dat in het voorjaar duidelijk werd dat alle citroenbomen en wijnstokken kapot waren gevroren. Wat een pech, want nu kon Anna deze zomer niet meer schitteren op het jaarfeest met haar Citroenpudding van Mevrouw. De boer en tevens achteroom van Alfons besloot dat de wees vijf nieuwe jonge citroenboompjes moest gaan ophalen bij de gaard van zijn broer, vijf dagen lopen hier vandaan. Joachim werd op pad gestuurd om vijf nieuwe jonge wijnstokken op te halen bij zijn tante die een boerderij had op drie dagen lopen afstand. Ze kregen allebei een grote rugzak met eten mee voor onderweg en om de planten in terug te vervoeren. Alfons vond de tocht een welkome afwisseling in zijn eentonige bestaan. Hij had er zin in en

…Vandaag komen onze vrienden weer virtueel bij elkaar. Lang niet iedereen is aanwezig. Het aanstaande lange weekend met mooi weer heeft een aantal vrienden doen besluiten een paar dagen erop uit te gaan. Erik geeft Willem het woord. Hij heeft twee verhalen in petto waarin kookkunsten een hoofdrol vervullen. “Ik vertel jullie vandaag het eerste verhaal over Alfons en Joachim. Morgen krijgt het een vervolg.” “Alfons en Joachim laten ons zien dat wie zijn talenten goed gebruikt, zijn doel bereikt. Alfons was als weesjongen op de grote boerderij van zijn achteroom gekomen. Zoals meer wezen op de boerderij annex herberg, moest hij werken. Hij deed simpele klussen zoals de stal uitmesten, druiven plukken, wolven klemmen plaatsen en geiten melken. Maar eigenlijk kon hij veel meer dan dat er van hem werd gevraagd. Na het middageten wanneer de meesten onder de boom bij de pomp even hun ogen sloten, sloop hij vaak naar de keuken waar Anna, de keukenmeid al bezig was met het avondeten. Zij vond

…”Nou, dat was weer een opbeurend verhaal gisteren”, zegt een zwart vierkantje onderaan het beeldscherm. Het is Theo en hij heeft de video nog niet aan gezet. “Camera!”, roept zijn buurman tevens voortrekker van deze week, Erik. Theo verschijnt in beeld. “Ja, wat ik wilde zeggen is dat ik het een mooi verhaal vond. Mooie sfeerbeelden. Maar wel een beetje mysterieus. En ik werd er wat somber van. Zo’n moeder die niet meer goed weet wat er gaande is. In het verleden leeft. Grijs en grauw.” Myra beaamt de mistigheid van het vorige verhaal. Ook zij werd erdoor geraakt. “Je leeft even in een andere wereld. Dat was toch ooit de bedoeling van onze samenkomsten? We wilden even weg zijn uit de dagelijkse praktijk die doordrenkt was van de ziektedreiging, Het Virus. Ik vind het dat het leven van alledag nog steeds in het teken staat van Het Virus. Je kunt geen tweet, krant of nieuwspost lezen of het gaat er wel over. Op televisie, de podcasts…alles heeft er wel een link mee. Het is juist heerl

…"Nou, dat was weer een ouderwets boevenverhaal", zegt Erik, de voortrekker van deze week. Hij bedankt Petra. Wanneer iedereen op het beeldscherm is verschenen geeft hij het woord aan Marcel.  "Ik zit aan mijn moeders tafel. Ik laat de berichten in mijn familie-WhatsAppgroep ongelezen en ik staar naar de klok in de bovenhoek van mijn telefoonscherm. Ma doolt door het oude huis en praat tegen me vanuit de andere kamer. “Arjen. Het is weer gebeurd,” zegt ze. “Wat zoek je?” “Mijn roze… ach. Ding. Jas.” “Je bedoelt je vest?” “Ja.” “Hierzo.” “… Had ik hem dan daar gelaten?” Ik ontfrommel het vest terwijl ze de kamer binnen komt. Ik sta op en drapeer het over haar schouders. Ze voelen klein en benig als dat van een kind. “Goed? Zullen we dan maar eens een ritje gaan maken?” zeg ik. “Dankje, mop. Ik vergeet alleen weer iets… iets anders. Hè, bah.” “We hebben alles, ma. Laten we naar de auto gaan.” “Nee, nee… Het is echt iets.” Ze zet een hand in ha

…”Nou, wat een schoolkamp!”, zegt Peter zodra hij online komt over het verhaal van gisteren. Hella moest er wel om lachen. De meningen van de online vrienden blijken nogal verdeeld. Daarom stelt Erik, de voortrekker van deze week, voor om aan het verhaal van vandaag te beginnen. Petra is aan de beurt: “Pressillah! Roomie! Jeden! Keffin!” Dinie moet drie keer roepen voordat haar eerste telg tevoorschijn komt. Priscilla loopt met felroze en gele plastic kettingen om haar hals naar de voordeur die op een kiertje staat. Een broertje en zusje volgen al snel. Als laatste loopt Kevin de hoek om, op weg naar zijn avondeten. Vooraan op zijn kortgeschoren hoofd prijkt eenzaam een blonde kuif. Toen ik op het Ravenplantsoen kwam wonen, wist ik dat het een hechte volksbuurt was. Hier kon ik een mooi gerenoveerde benedenwoning huren voor niet te veel geld. Ik wilde per se in deze stad wonen. De stad had mij geadopteerd en ik de stad. Ik was gevallen voor haar groene parken, kabbelende beek

…Zodra iedereen online is, stelt Hella de voortrekkersrol aan de orde. Iemand anders mag de komende week zorgen dat de online-bijeenkomsten goed verlopen. Erik is aan de beurt, vindt Hella. Hij mag vandaag direct de rol op zich nemen. Toevallig had hij ook een verhaal voorbereid. Dus hij neemt het woord. “Ik heb de moraal van een verhaal uit Decamerone genomen en aangepast. Het plot is eerlijk gejat, zullen we maar zeggen.” “Karel herinnert zich zijn zomerkamp van de middelbare school. Buitenlandse reizen waren nog geen gemeengoed. Zijn school deed daar in ieder geval niet aan. Nee, ze gingen kamperen in Lunteren op de Veluwe. De camping was niet meer dan een weiland met koeienvlaaien. Met een beetje geluk kon je de tent tussen de verdroogde uitwerpselen opzetten. Myra, een van de meisjes uit de klas die nooit om een woord verlegen zat en van de boerderij kwam, wist dat koeienvlaaien die er uitgedroogd uit zagen, vaak niet door en door droog waren. Wanneer je erin stampte, dan sp

…Hella is er vandaag als eerste, Carel als tweede. “Gisteren was er weer niemand online”, zegt Hella. “Het was mooi weer, dus ik kan het me wel voorstellen dat de meesten liever buiten zaten in plaats van binnen achter de computer.” Carel knikt schuldbewust. “Ik heb je ook laten zitten. Maar nu ben ik er weer. Met een verhaal”. Wanneer er genoeg mensen zijn om te beginnen, steekt Carel van wal. “‘Carla!’ Theo beende laaiend de badkamer binnen, waar ze zich verschanst had onder een gigantische berg badschuim. Hij probeerde de Elle uit haar handen te grissen met als gevolg dat het tijdschrift in het sop belandde. ‘Wat moet je! Laat me met rust!’ ‘Ik laat je godverdomme helemaal niet met rust. Ik eis nu een verklaring! Zwetsma belde me net op met de mededeling dat je verdere behandeling weigert en dat hij verder niets voor je kan doen.’ ‘Inderdaad, hij kon verder niets voor me doen. Het is een kwakzalver.’ ‘Waarom doe je zulke vreselijke dingen?’ Carla keek Theo vuil aan. ‘Je begri

...Het duurt lang voordat onze vrienden allemaal zijn verschenen op het beeldscherm. Logisch want het is een mooie zonnige dag, dan gaan niet veel mensen voor hun lol binnen zitten. Hella is aan het woord, maar haar geluid hapert en loopt niet synchroon met haar mond. Met horten en stoten geeft ze Thomas het woord die vandaag een verhaal vertelt. Over geluk dat niet te koop is. "Net toen Birgit terug was van college en ze haar laptop aanzette, werd er op de deur geklopt. Arie liep een beetje schuchter haar studentenkamer binnen. ‘Hallo, heb je tijd? Ik wil eventjes met je praten.’ ‘Ga zitten.’ Birgit schoof hem een stoel toe. ‘Wil je iets drinken?’ ‘Een een glas water is wel lekker.’ ‘Het gaat zeker over zaterdag?’, veronderstelde ze terwijl ze een glas onder de kraan van haar wastafel deed. ‘Ik wilde je vertellen waarom ik wegging. Ik besef dat het heel lullig overkwam.’ ‘Een beetje’, wilde ze zeggen, maar haar stem viel weg doordat buiten iemand een bladblazer aa

…”Ja, lieve mensen, volgens mij zijn we er allemaal weer!” Hella overziet het hele beeldscherm waar al haar appgroep-vrienden met elkaar in de weer zijn. Het is maandagavond en de kinderen van zij die kinderen hebben zijn naar school geweest, het werk van zij die werk hebben is weer gedaan en het glaasje wijn van zij die soms een wijntje drinken is ingeschonken. Het gekakel op het scherm neemt toe en uiteindelijk praat iedereen over hetzelfde onderwerp, namelijk het hele halve nieuwe oude normaal. “Jongens, we komen er toch niet uit over wat normaal is, dus laten we ons vermaken. Ik wil vandaag een verhaal vertellen.” " Het gaat over de contouren van een slechte relatie. ‘De afspraak is dat je belt als je later komt.’ Nijdig liep John Jansen de keuken in terwijl Helmi Broekhuijsen haar echtgenoot in zijn kielzog volgde door de ruime keuken van Zandhoek 35 in Amsterdam. John nam ogenblikkelijk plaats achter het imposante roestvrijstalen fornuis. Acht kookzones, twee oven

...Daar komen de vrienden één voor één tevoorschijn op het scherm. Hella vraagt wie er een verhaal te vertellen heeft. Taco zegt nog even wat tot de rest van de groep er is. "Ik erger me er kapot aan: zoveel mensen die beweren een opleiding te hebben afgerond terwijl ze nog niet eens hun propedeuse hebben gehaald. Wat een schoffering voor de mensen die wel de eindstreep hebben gehaald, al dan niet met hangen en wurgen." Een aantal mensen zucht. Mieke kijkt omhoog, evenals Pim. Maar Lieke is het helemaal met Taco eens, al is het zijn stokpaardje en hebben ze het er al zo vaak over gehad. "Ik had eens een goede vriend, die beweerde dat hij zijn studie had afgemaakt. Not. We hebben er enorme ruzie over gehad, ja over meer zaken, maar nu zie ik hem niet meer. Hoeft voor mij ook niet meer." Hella kent het verhaal en ze wil naar het verhaal van vandaag. "Naar wie gaan we vandaag luisteren?", vraagt ze. Het is Jacco die iets heeft te vertellen. "Daar z

..."Ja, hoi allemaal, ik heb geen urban legend, maar wel een weird verhaal. Kan nooit echt zijn. Dat is toch ook ok?". Willem was nog niet online, of hij had al een voorstel voor een verhaal. Wanneer iedereen die er zou zijn online is, steekt hij meteen maar van wal. "Het gaat over hoogmoed komt voor de val.  ‘Wat mag ik er voor u op laten zetten, mevrouw Broega?’  Helga keek de nieuwe secretaresse glazig aan. Ze had haar niet haar kamer horen binnenkomen en het was haar een raadsel waar het meisje het over had.  Nadenkend keek ze voor zich uit totdat de hint opgepikt werd. ‘Sorry, ik ben niet duidelijk. Ik bedoel wat ik op uw visitekaartjes mag laten zetten. Ik heb u toch wel gemaild dat de vormgever morgen wil beginnen met het aanpassen van al het drukwerk in verband met onze nieuwe huisstijl? Ik dacht echt dat ik iedereen een mailtje gestuurd had.’ Had ze een mailtje gehad? Vast wel maar in haar mailbox zaten nog zeker tachtig ongelezen berichten, daartussen zo