Het vierenvijftigste verhaal

…Vandaag komen onze vrienden weer virtueel bij elkaar. Lang niet iedereen is aanwezig. Het aanstaande lange weekend met mooi weer heeft een aantal vrienden doen besluiten een paar dagen erop uit te gaan. Erik geeft Willem het woord. Hij heeft twee verhalen in petto waarin kookkunsten een hoofdrol vervullen. “Ik vertel jullie vandaag het eerste verhaal over Alfons en Joachim. Morgen krijgt het een vervolg.”

“Alfons en Joachim laten ons zien dat wie zijn talenten goed gebruikt, zijn doel bereikt. Alfons was als weesjongen op de grote boerderij van zijn achteroom gekomen. Zoals meer wezen op de boerderij annex herberg, moest hij werken. Hij deed simpele klussen zoals de stal uitmesten, druiven plukken, wolven klemmen plaatsen en geiten melken. Maar eigenlijk kon hij veel meer dan dat er van hem werd gevraagd. Na het middageten wanneer de meesten onder de boom bij de pomp even hun ogen sloten, sloop hij vaak naar de keuken waar Anna, de keukenmeid al bezig was met het avondeten. Zij vond het wel leuk, zo’n knul die interesse had in haar kunsten. Anna leerde hem de fijne kneepjes van de kookkunst. Zoete gerechten maken was haar specialiteit. Alfons vond die het lekkerst. Zijn favoriet was de Citroenpudding van Mevrouw.

Joachim, de zoon van Alfons’ achteroom, was even oud als de jonge wees. Alfons trok een tijdje met hem op. Joachim was voorbestemd om later de boerderij met herberg van zijn ouders over te nemen. Zijn ouders vonden dat hij al het werk dat er te doen was een keer gedaan moest hebben. Zo ook eten bereiden. De kokkin stelde hem onder de hoede van Anna. En zo gebeurde het dat Joachim en Alfons samen pudding leerden maken, evenals kleine gerechtjes die de gasten van de herberg te eten kregen.

Anna wilde zojuist beginnen met de pudding toen Alfons en Joachim de grote keuken binnenstapten. “Ja, komen jullie maar hier”, zei ze tegen hen. “Laat maar eens zien of jullie de Citroenpudding van Mevrouw zelf kunnen maken. Doe maar ieder één pudding.”

Alfons perste anderhalf citroen uit. Daarna liet hij drie gelatineblaadjes weken. Vervolgens mengde hij een halve lepel bloem met drie eidooiers, een kopje water en een kopje suiker en liet dit even koken. Daarna goot hij de citroensap in de pan en mengde er de opgeloste gelatine erdoor. Dit geheel haalde hij van het vuur en liet de pan met inhoud even afkoelen. In de tussentijd klopte hij de eiwitten van de drie eieren stijf. Toen de pudding in wording voldoende was afgekoeld, schepte hij de stijve eiwitten erdoor. Hij lepelde de gehele inhoud van de pan over in een mooie kristallen schaal en bracht deze naar de kelder.

...'je gaat citroenpudding maken'...

Joachim was begonnen met sinaasappels te pellen. “Citroenpudding”, fluisterde Anna hem toe. “Je gaat citroenpudding maken.” Joachim keek haar verwonderd aan. “Juist. Citroenpudding, geen sinaasappels dus.” Hij zette een pan met water op de stoof, deed er een paar koppen suiker in en ging verwoed staan kloppen met een garde.” Anna gaf hem de hint dat niet het water geklopt moest worden maar de eiwitten van de drie eieren. Ze zei er ook bij dat hij eerst het eigeel van het eiwit moest scheiden. 

Toen Alfons al naar de kelder liep om zijn pudding te laten opstijven, stond Joachim nog met grote ogen naar de blaadjes gelatine te kijken. Anderhalf uur later zette hij ook zijn schaal in de kelder met een totaal andere substantie erin dat in die van Alfons.

De volgende dag leerden ze gefrituurde salieblaadjes met ansjovispasta maken. Het was niet zo moeilijk vond Alfons: plak wat ansjovispasta tussen twee blaadjes salie en druk het goed aan maar zorg ervoor dat de pasta er niet tussenuit floept, maak een papje van bloem en water en doop het pakketje erin. Frituur de dubbele blaadjes met ansjovispasta een paar minuten in de olijfolie en klaar! Joachim had meer moeite met het recept. Hij doopte elk afzonderlijk blaadje in een dikke bloempap en vervolgens gooide hij ze in de nog niet hete olijfolie. Anna gaf het op. Ze zei de jongen dat hij misschien beter in de herberg kon gaan helpen met het opdienen van het eten. "Ik wil jou hier niet meer zien", riep ze hem na.”

Dit verhaal is geschreven door Ingrid Lutke Schipholt.

foto salie: eigen collectie