Het vierenveertigste verhaal
..."Ja, hoi allemaal, ik heb geen urban legend, maar wel een weird verhaal. Kan nooit echt zijn. Dat is toch ook ok?". Willem was nog niet online, of hij had al een voorstel voor een verhaal. Wanneer iedereen die er zou zijn online is, steekt hij meteen maar van wal.
"Het gaat over hoogmoed komt voor de val. ‘Wat mag ik er voor u op laten zetten, mevrouw Broega?’
Helga keek de nieuwe secretaresse glazig aan. Ze had haar niet haar kamer horen binnenkomen en het was haar een raadsel waar het meisje het over had.
Nadenkend keek ze voor zich uit totdat de hint opgepikt werd.
‘Sorry, ik ben niet duidelijk. Ik bedoel wat ik op uw visitekaartjes mag laten zetten. Ik heb u toch wel gemaild dat de vormgever morgen wil beginnen met het aanpassen van al het drukwerk in verband met onze nieuwe huisstijl? Ik dacht echt dat ik iedereen een mailtje gestuurd had.’
Had ze een mailtje gehad? Vast wel maar in haar mailbox zaten nog zeker tachtig ongelezen berichten, daartussen zou dat mailtje zich ook wel bevinden. Toch maar eens snel alles nalezen voordat ze echt iets belangrijks miste.
‘Ik moet je eerlijk bekennen dat ik het zo druk heb gehad dat ik mijn mail nog niet gelezen heb.’ Het meisje keek meteen een stuk opgeluchter.
‘En je zou me een groot plezier doen door me gewoon Helga te noemen. Dat ge-u mag je achterwege laten.’
‘Ik noem de meesten bij hun voornaam, maar wij zijn nog niet aan elkaar voorgesteld.’
‘Nou bij deze dan. Helga Broega!’ Joviaal stak ze haar hand uit.
‘Joekie Wagenaar, ik ben dus de nieuwe officemanager.’
‘Nou heel goed dat je er bent. De vorige dame heeft er, naar het schijnt, nogal een rotzooitje van gemaakt, dus je zult het wel druk hebben.’
‘Praat me er niet van. En dan komt ook nog die nieuwe huisstijl eraan waar ik alles voor moet regelen. Wat voor functieomschrijving mag ik op je kaartjes laten zetten?’
Helga zuchtte eens diep. Op zo’n confronterende vraag zat ze nou niet bepaald te wachten. Wat deed ze eigenlijk? Wat voerde ze de hele dag uit? Wat deed ze vanaf het moment dat ze inlogde op het netwerk tot het moment dat ze de computer weer uitzette? Waar hield ze zich mee bezig? Wat hadden al die lunchafspraken, congres-en seminarbezoeken voor zin? Verbeterde ze de wereld ermee? Genas ze afschuwelijke ziektes of hielp ze mee aan het oplossen van het wereldvoedselvraagstuk? Hoe vulde ze dagelijks haar uren en waarom kreeg ze daar in vredesnaam meer dan twee keer zoveel salaris dan haar man voor? Waarom was dit meisje de eerste die in de tien jaar dat ze voor Communicatieadviesbureau Communications werkte, vroeg wat ze eigenlijk uitspookte? Ze zag dat Joekie wachtte op een reactie.
‘Ik ben Coördinerend Manager CRM.’ Helga voelde een inwendige trots omhoog borrelen. Geweldig! Binnen een minuut een functieomschrijving verzinnen die stond als een huis. Dat deed geen copywriter haar na. Het meisje keek haar glazig aan.
‘Je weet toch wel wat CRM is?’ Joekie knikte verontschuldigend.
‘CRM is Customer Relationship Management.’ Helga sprak de woorden langzaam uit zodat ze goed kon nadenken of het wel klopte. ‘Ik onderhoud en manage de relaties met onze klanten.’ Dat dekte de lading wel. Ze had tenslotte bijna dagelijks een lunchafspraak. ‘En daarnaast houd ik me bezig met de vraag hoe onze klanten, het beste de relatie met hun klanten, in veel gevallen dus de consument, kunnen onderhouden.’
‘Oh, ok.’ Joekie krabbelde wat op een papiertje.
‘Je mobiele nummer en e-mailadres heb ik hier staan, maar wat is je doorkiesnummer?’
‘Als laatste cijfers 666 maar ik heb liever dat je het algemene nummer op mijn kaartje zet.’ De gedachte dat iedereen haar rechtstreeks zou kunnen benaderen beviel haar niet. Een beetje afstand kon helemaal geen kwaad. Voor je het wist had je de hele dag zeurende mensen aan de lijn. Haar mobieltje kon ze tenminste afzetten.
‘Alleen nog even je voorletters.’
‘Mijn ouders hebben in al hun wijsheid besloten dat ze me Helga Edina Louisa wilden noemen.’ Joekie pende ijverig Helga’s voorletters op.
‘Heb je misschien ook nog een titel?’
Dat meisje wist haar wel tot in de kern van haar ziel te raken. Een titel? Daarvoor telde de drie maanden Spaans die ze een eeuwigheid geleden gestudeerd had vast niet mee. Waarom ze ooit aan die studie begonnen was, wist ze nog steeds niet. Drie maanden had ze het volgehouden. Drie maanden die voelden als een eeuwigheid. Spaanse Taal en Letterkunde bleek toch aanmerkelijk minder leuk dan ze zich had voorgesteld toen ze van de middelbare school afkwam. De studie had weinig te maken met zonnige stranden, opzwepende muziek en leuke Spanjaarden, maar des te meer met diftongerende onregelmatige werkwoorden en ander eng grammaticaals.
‘Ik ben ooit eens afgestudeerd in de Spaanse Taal en Letterkunde.’
Het meisje keek Helga bewonderend aan.
‘Je hebt dus een Mastertitel?’
‘In mijn tijd heette dat nog doctorandus, maar dat hoef je er niet op te laten zetten hoor, dat staat zo snoeverig.’
‘Oh, maar de anderen laten hun titel wel op het kaartje zetten. Bovendien, je heb er toch hard voor gewerkt? Ik zou er trots op zijn! Ik heb maar een middelbare secretaresseopleiding gedaan.’
‘Nou, als je het zo ziet. Zet het er dan maar op, maar alleen omdat jij me hebt overgehaald. Ik hecht helemaal geen waarde aan titulatuur.’ Ze gaf Joekie een knipoog. ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, zeg ik altijd maar.’
‘Je visitekaartjes zijn er volgende week. Nogmaals leuk om kennis te maken.’
Het nieuwe meisje beende haar kamer uit en Helga plofte achterover in haar bureaustoel en pulkte aan de zachte bekleding. ‘Nou ja, een leugentje om bestwil’, troostte ze zichzelf. Bovendien zou niemand ooit naar haar diploma vragen. ‘Doctorandus Helga Broega’, mompelde ze. Dat klonk niet verkeerd.
Maar wat wil het geval: er komen Spaanse klanten vandaag. Zonder te kloppen komt Theodoor de kamer van Helga binnen gelopen. Of zij tijdens de meeting vanmiddag niet even kan vertalen. Hij hoorde zojuist dat Helga met goed gevolg Spaans heeft gestudeerd. 'Ja, maar dat is eeuwen geleden', sputtert Helga tegen. 'Dit is heel belangrijk en het vertaalbureau kan op deze korte termijn geen mensen leveren.'
Helga gaat vertalen. Dit gaat helaas niet vlekkeloos. Automatisch schakelen de Spaanse klanten over op Engels, wat ze vrij goed spreken. Maar Helga niet. Ze schuttert en maakt de meest elementaire fouten. De "You must understands..." en "I wants..." vliegen over tafel. De Spanjaarden zijn vertrokken en Helga zit in haar kantoor aan haar opgeruimde glazen bureau. Het is stil in het pand. Op haar deur prijkt het nieuwe bordje met haar nieuwe titulatuur: Mrs. drs. Helga E.L.Broege. Voor hoe lang?"...
Dit verhaal is van Menno Goosen.
"Het gaat over hoogmoed komt voor de val. ‘Wat mag ik er voor u op laten zetten, mevrouw Broega?’
Helga keek de nieuwe secretaresse glazig aan. Ze had haar niet haar kamer horen binnenkomen en het was haar een raadsel waar het meisje het over had.
Nadenkend keek ze voor zich uit totdat de hint opgepikt werd.
‘Sorry, ik ben niet duidelijk. Ik bedoel wat ik op uw visitekaartjes mag laten zetten. Ik heb u toch wel gemaild dat de vormgever morgen wil beginnen met het aanpassen van al het drukwerk in verband met onze nieuwe huisstijl? Ik dacht echt dat ik iedereen een mailtje gestuurd had.’
Had ze een mailtje gehad? Vast wel maar in haar mailbox zaten nog zeker tachtig ongelezen berichten, daartussen zou dat mailtje zich ook wel bevinden. Toch maar eens snel alles nalezen voordat ze echt iets belangrijks miste.
‘Ik moet je eerlijk bekennen dat ik het zo druk heb gehad dat ik mijn mail nog niet gelezen heb.’ Het meisje keek meteen een stuk opgeluchter.
‘En je zou me een groot plezier doen door me gewoon Helga te noemen. Dat ge-u mag je achterwege laten.’
‘Ik noem de meesten bij hun voornaam, maar wij zijn nog niet aan elkaar voorgesteld.’
‘Nou bij deze dan. Helga Broega!’ Joviaal stak ze haar hand uit.
‘Joekie Wagenaar, ik ben dus de nieuwe officemanager.’
‘Nou heel goed dat je er bent. De vorige dame heeft er, naar het schijnt, nogal een rotzooitje van gemaakt, dus je zult het wel druk hebben.’
‘Praat me er niet van. En dan komt ook nog die nieuwe huisstijl eraan waar ik alles voor moet regelen. Wat voor functieomschrijving mag ik op je kaartjes laten zetten?’
Helga zuchtte eens diep. Op zo’n confronterende vraag zat ze nou niet bepaald te wachten. Wat deed ze eigenlijk? Wat voerde ze de hele dag uit? Wat deed ze vanaf het moment dat ze inlogde op het netwerk tot het moment dat ze de computer weer uitzette? Waar hield ze zich mee bezig? Wat hadden al die lunchafspraken, congres-en seminarbezoeken voor zin? Verbeterde ze de wereld ermee? Genas ze afschuwelijke ziektes of hielp ze mee aan het oplossen van het wereldvoedselvraagstuk? Hoe vulde ze dagelijks haar uren en waarom kreeg ze daar in vredesnaam meer dan twee keer zoveel salaris dan haar man voor? Waarom was dit meisje de eerste die in de tien jaar dat ze voor Communicatieadviesbureau Communications werkte, vroeg wat ze eigenlijk uitspookte? Ze zag dat Joekie wachtte op een reactie.
‘Ik ben Coördinerend Manager CRM.’ Helga voelde een inwendige trots omhoog borrelen. Geweldig! Binnen een minuut een functieomschrijving verzinnen die stond als een huis. Dat deed geen copywriter haar na. Het meisje keek haar glazig aan.
‘Je weet toch wel wat CRM is?’ Joekie knikte verontschuldigend.
‘CRM is Customer Relationship Management.’ Helga sprak de woorden langzaam uit zodat ze goed kon nadenken of het wel klopte. ‘Ik onderhoud en manage de relaties met onze klanten.’ Dat dekte de lading wel. Ze had tenslotte bijna dagelijks een lunchafspraak. ‘En daarnaast houd ik me bezig met de vraag hoe onze klanten, het beste de relatie met hun klanten, in veel gevallen dus de consument, kunnen onderhouden.’
‘Oh, ok.’ Joekie krabbelde wat op een papiertje.
‘Je mobiele nummer en e-mailadres heb ik hier staan, maar wat is je doorkiesnummer?’
‘Als laatste cijfers 666 maar ik heb liever dat je het algemene nummer op mijn kaartje zet.’ De gedachte dat iedereen haar rechtstreeks zou kunnen benaderen beviel haar niet. Een beetje afstand kon helemaal geen kwaad. Voor je het wist had je de hele dag zeurende mensen aan de lijn. Haar mobieltje kon ze tenminste afzetten.
‘Alleen nog even je voorletters.’
‘Mijn ouders hebben in al hun wijsheid besloten dat ze me Helga Edina Louisa wilden noemen.’ Joekie pende ijverig Helga’s voorletters op.
‘Heb je misschien ook nog een titel?’
...de studie had weinig te maken met zonnige stranden...
Dat meisje wist haar wel tot in de kern van haar ziel te raken. Een titel? Daarvoor telde de drie maanden Spaans die ze een eeuwigheid geleden gestudeerd had vast niet mee. Waarom ze ooit aan die studie begonnen was, wist ze nog steeds niet. Drie maanden had ze het volgehouden. Drie maanden die voelden als een eeuwigheid. Spaanse Taal en Letterkunde bleek toch aanmerkelijk minder leuk dan ze zich had voorgesteld toen ze van de middelbare school afkwam. De studie had weinig te maken met zonnige stranden, opzwepende muziek en leuke Spanjaarden, maar des te meer met diftongerende onregelmatige werkwoorden en ander eng grammaticaals.
‘Ik ben ooit eens afgestudeerd in de Spaanse Taal en Letterkunde.’
Het meisje keek Helga bewonderend aan.
‘Je hebt dus een Mastertitel?’
‘In mijn tijd heette dat nog doctorandus, maar dat hoef je er niet op te laten zetten hoor, dat staat zo snoeverig.’
‘Oh, maar de anderen laten hun titel wel op het kaartje zetten. Bovendien, je heb er toch hard voor gewerkt? Ik zou er trots op zijn! Ik heb maar een middelbare secretaresseopleiding gedaan.’
‘Nou, als je het zo ziet. Zet het er dan maar op, maar alleen omdat jij me hebt overgehaald. Ik hecht helemaal geen waarde aan titulatuur.’ Ze gaf Joekie een knipoog. ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, zeg ik altijd maar.’
‘Je visitekaartjes zijn er volgende week. Nogmaals leuk om kennis te maken.’
Het nieuwe meisje beende haar kamer uit en Helga plofte achterover in haar bureaustoel en pulkte aan de zachte bekleding. ‘Nou ja, een leugentje om bestwil’, troostte ze zichzelf. Bovendien zou niemand ooit naar haar diploma vragen. ‘Doctorandus Helga Broega’, mompelde ze. Dat klonk niet verkeerd.
Maar wat wil het geval: er komen Spaanse klanten vandaag. Zonder te kloppen komt Theodoor de kamer van Helga binnen gelopen. Of zij tijdens de meeting vanmiddag niet even kan vertalen. Hij hoorde zojuist dat Helga met goed gevolg Spaans heeft gestudeerd. 'Ja, maar dat is eeuwen geleden', sputtert Helga tegen. 'Dit is heel belangrijk en het vertaalbureau kan op deze korte termijn geen mensen leveren.'
Helga gaat vertalen. Dit gaat helaas niet vlekkeloos. Automatisch schakelen de Spaanse klanten over op Engels, wat ze vrij goed spreken. Maar Helga niet. Ze schuttert en maakt de meest elementaire fouten. De "You must understands..." en "I wants..." vliegen over tafel. De Spanjaarden zijn vertrokken en Helga zit in haar kantoor aan haar opgeruimde glazen bureau. Het is stil in het pand. Op haar deur prijkt het nieuwe bordje met haar nieuwe titulatuur: Mrs. drs. Helga E.L.Broege. Voor hoe lang?"...
Dit verhaal is van Menno Goosen.
foto: Alisia Kazantceva/unsplash.com
Contact opnemen met heer Bubuza is het beste wat mijn huwelijk ooit is overkomen, mijn huwelijk werkte niet, mensen adviseerden me om van mijn man te scheiden omdat hij een chronische bedrieger en een dronkaard was, het was een zeer vreselijke situatie om samen te leven met een dronkaard en bedriegende echtgenoot, alles wat ik wilde was een verandering, dus nam ik contact op met heer Bubuza voor hulp via WhatsApp: +1 505 569 0396. Hij vertelde me dat hij mijn verbintenis met mijn man zou herenigen met zijn spreuk, heer Bubuza vertelde me wat ik moest doen, wat ik deed onmiddellijk en vandaag vier ik het omdat mijn man helemaal is gestopt met drinken en vreemdgaan. Neem contact met hem op voor hulp via WhatsApp:: +1 505 569 0396 of via e-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com
BeantwoordenVerwijderen