Decacorona

...Vanaf vandaag is Marian, de sportieveling, voortrekker.  Als het beeldscherm vol met ingekaderde vrienden is, geeft ze Cees het woord. Cees zegt dat hij een eigen bedacht verhaal te vertellen heeft. "Ik ben blij dat jullie er allemaal zijn en dat jullie mijn vrienden zijn. En dat komt mooi uit, want ik heb een verhaal met als thema Trouw." “Ron en zijn hond Rusty waren onafscheidelijk. Iedereen in het dorp kende het tweetal: de grote, baardige man met de rossige hond. Ron was timmerman en bij de vele klussen die hij deed voor de mensen in het dorp had hij zijn hond altijd bij zich. Terwijl Ron aan het timmeren was lag Rusty altijd geduldig te wachten op de stoep of in de tuin. De opdrachtgevers hadden ook geen bezwaar tegen de hond want hij was lief en rustig. Geregeld kreeg hij naast een bak water ook wat lekkers van hen. Ron had hem al gekregen als pup, redelijk streng opgevoed en ook een aantal kunstjes geleerd. Tijdens zijn pauzes liet hij zijn opdrachtgevers vaak

…”Ja, Marian, kom er maar bij. En zet de mic even aan.” Sylvie is al een tijdje online. Ze wil nu wel weten waar iedereen gisteren was. Plop, plop, poc. Stuk voor stuk komen er vrienden bij. Als iedereen er is stelt Sylvie de grote vraag: “Waarom was ik er gisteren alleen?” Willem, voortrekker van het eerste uur, zegt dat het afspraak was. Even een dagje eruit. Er waren mensen die wilden gaan sporten en omdat het mooi weer zou worden, zouden de vrienden niet online komen. “O, ik wist van niets”, zegt Sylvie, “en ik ben nog wel de moderator van de week. Dat doet me denken aan de overdracht. Vanaf morgen mag iemand anders voortrekker zijn. Marian, iets voor jou?” Marian vindt het prima. Zij zou vandaag haar verhaal vertellen. “Het wordt een persoonlijk verhaal. Ik wil jullie meenemen in het mysterie van de duurloop. Veel mensen zitten veel te veel te zitten. Ik hoop dat jullie er iets mee doen.” “Ja, het moest er een keer van komen! We mogen het huis niet uit, alleen de deur uit vo

..."Hallo? Haaaalllooooo!" Niemand reageert. Sylvie is als enige van haar vriendengroep online gekomen. Ze wacht. Vijf minuten. Twaalf minuten. Een kwartier. Niks. Ze zit maar naar het frame van het beeldbelprogramma te kijken. Dan gaat ze haar vrienden een chatbericht sturen. 'Hallo lieve mensen, ik ben online. Waar blijven jullie? Marian zou vandaag haar verhaal vertellen.' Geen enkele reactie. Ook niet van Marian. Sylvie logt uit en wacht tot morgen. Dan zal Marian haar verhaal vertellen."... foto: Patrick Perkins/unsplash.com

…”Wat kunnen mensen toch raar doen”, zegt Sylvie tegen Eric die gisteren het verhaal vertelde van de gids die mensen cultuur wil bijbrengen, maar waarbij die mensen daar niet gevoelig voor zijn. “Lambrusco lekkerder vinden dan Brunello! En ineens haar schoenen uitdoen wanneer ze te gast is bij een vreemde in het buitenland” “Tja, zo gaan die zaken”, zegt Eric. Anneke is inmiddels weer van de partij. Ze wil vandaag weer een verhaal vertellen. Weer over die twee rare zussen Manon en Robyn. Ze krijgt het woord. “Ze was uitgestapt en had Robyn vastgepakt, omhelsde haar stevig. Robyn brak en begon te huilen. Kom, ga zitten, ik rijd wel, had ze gezegd. Robyn ging op de passagiersstoel zitten, Manon wilde plaatsnemen achter het stuur, zag wat glasscherven op de stoel, slikte, veegde het weg, nam plaats achter het stuur. De motor liep nog, ze schakelde en reed van het parkeerterrein af. Met haar snikkende zus naast haar en een grote, benen masserende man op de achterbank sloeg ze af, een

…”Dat bedoel ik dus”, zegt Taco als hij de eerste vrienden op het beeldscherm aantreft. “Een verhaal met een open einde. En hoe ging het dan verder?” Jannet zegt dat hij niet moet zeuren over het verhaal van gisteren. ‘Een kort verhaal heeft allerlei mogelijkheden’, merkt ze op. Sylvie, de weekvoorzitter komt erbij en kapt de twee af. Ze zoekt of Eric er al is. Ja, dus. Hij vertelt vandaag een kort verhaal dat hij van een kunsthistorica hoorde die in Toscane toeristen cultuur probeert bij te brengen: “Wat een crime zeg, die dress code, met dit warme weer.” Ze hadden wat dingen in de gehuurde auto met chauffeur meegenomen zodat ze niet de hele dag in die kleren hoefden rond te lopen. Hij trok een keurig gestreken zwart overhemd aan en zij wurmde zich in haar zwarte jurkje. Rita was niet bepaald slank dus dat viel niet mee. Wel een goede keus, zwart jurkje, doet het altijd goed. Ze vertelde haar dat het probleem met dat soort jurkjes altijd is dat het elastiek van je ondergoed zo w

… “O,o,o, wat een ellende”, zegt Sylvie tegen Loes die gisteren haar verhaal vertelde: “Het zal je maar gebeuren dat je denkt kostbare familiestukken in bezit te hebben en dan gaan ze voor je ogen in rook op.” Haar opmerking verdwijnt in het rumoer van de vrienden die online komen. Vandaag is er een grote groep aanwezig. Anneke is aan de beurt om een verhaal te vertellen. Ze heeft het er moeilijk mee gehad, want zomaar een kort verhaal vertellen? Normaal gesproken zit ze niet om een gespreksonderwerp verlegen. In gezelschappen, al dan niet online, weet ze altijd wel wat te zeggen. Maar een heel verhaal? De komst van een notaris in het verhaal van gisteren deed haar denken aan een relaas in een boek dat ze laatst had gelezen. “Ik merk dat een aantal verhalen die jullie hebben verteld een open einde hebben en soms een cliffhanger zijn”, zegt Anneke. “Dat van vandaag heeft een open einde. Je mag zelf bedenken hoe het verhaal afloopt. Ik hou daar altijd wel van.” Uit het scherm van Tac

…Sylvie is er zowaar op tijd. Zij zal vanaf vandaag voortrekker zijn. Deze week. Met piepen en kraken komt Willem ook online. Daarna Taco, Thomas, Cath en de rest. Loes heeft voor vandaag een verhaal voorbereid en dat wil ze graag vertellen. Nadat iedereen uitgepraat is over het mooie weer van vandaag, krijgt ze het woord: “Ja, daar staan ze dan, drie volwassen vrouwen in de woonkamer van hun grootouderlijk huis. Een prachtig huis uit de dertiger jaren van de twintigste eeuw.  Zojuist hebben zij de crematieplechtigheid bijgewoond van hun tante, de enige zuster van hun vader. De tante was altijd ongetrouwd gebleven en had tot zijn dood toe voor haar vader gezorgd, zodoende kon zij tot háár dood in het huis blijven wonen. Ze woonde er dus meer dan dertig jaar alleen. De vrouwen dachten terug aan hun jeugd; aan de tijd dat hun grootouders er nog woonden. De pianola die ze zo prachtig vonden en waarop ze konden spelen als volleerde pianisten; de rollen die je erin moest doen lage

…Op één na is iedereen weer online. ‘Zo, fijn dat jullie er bijna allemaal zijn’, zegt Thomas op zijn bekende formele manier. ‘We hebben gisteren het verhaal van Pim gehoord. Of was het Boccaccio? Ik heb het oude verhaal er op nageslagen en las dat het verhaal eigenlijk nog doorgaat. Daarom wil ik vandaag een verhaal vertellen waarin het tweede deel is verwerkt.’ Iedereen is nieuwsgierig. ‘Kom maar op’, zegt Pim. Maar voordat Thomas begint, wil hij het nog even hebben over een nieuwe voortrekker. Morgen begint de derde week van hun onlineproject. ‘Ik wil de beurt doorgeven aan Sylvie. Heb je daar tijd voor?’ Dat heeft ze en dan begint Thomas aan zijn verhaal: “Er is een Sint Bovariaan overleden, zeg het voort. Zo ging de boodschapper rond in het stadje waar Karel van Ensbriek zijn hele leven had gewoond. De traditie waarbij een boodschapper rondgaat wanneer er iets belangrijks over het Gilde van Sint Bovarius is te melden, stamt uit een ver verleden. Pas vijftien jaar geleden b

…Vandaag gaat Pim een verhaal vertellen. Voor hij begint, wil hij het hebben over hun online samenkomsten. “Jullie weten toch nog waar we het idee vandaan hebben om elkaar elke dag te ontmoeten?” Taco, die de berichten in de appgroep sporadisch leest, antwoordt: “Nee, ineens was het afgesproken.” Pim legt nog maar even uit dat ze in deze tijden van Het Virus afleiding zoeken. Afleiding in de vorm van korte verhalen, net zoals in het boek Decamerone. De raamvertelling uit de veertiende eeuw. “O, ja”, die kent Taco nog wel. “Van die gast, ehhh, Boccaccio. Dat boek ging over die jongleu die de pest wilden ontlopen en dat ze elkaar gingen vermaken met verhalen. He, dat is grappig. Dat doen wij ook! Goed plan, zeg!” Pim heeft voor vandaag een verhaal uit Decamerone vertaald naar deze tijd. Niet één op één, want dat kun je niet maken vandaag de dag. “Boccaccio zag de vrouwtjes als gewillige wezens. Daar wil ik niet mee aankomen. Maar de plots waren wel sterk. Ons verhaal van vandaag anno

…De vrienden zijn ingelogd en keuvelen over de Netflixseries die ze gisterenavond hebben gekeken. Dan verschijnt er ineens een nieuwe gast in de groep. Een grijze pion op het scherm. ‘Sylvie!’ roept Thomas. ‘We waren je bijna vergeten. Sylvie, hoe is het? Zet je microfoon en video aan.’ Een krakend geluid piept in de oren van de vrienden. Een schokkerig beeld van een blonde vrouw verschijnt in beeld. Ze heeft rode vlekken in haar hals. ‘Sorry hoor, ik moet de bandbreedte delen met Ambrasoft, Harry’s vergadering en Buurman en Buurman’, klinkt de krakende stem van Sylvie. ‘Meid, waar was je in godsnaam?’, roept Thomas. ‘We hebben je zo gemist’ ‘Vergeten, zal je bedoelen’, reageert Sylvie ad rem.   Terwijl ze praat, blijft het beeld stil staan. ‘Maar ik heb geen corona hoor. Niemand hier. We blijven allemaal binnen, en een keer per dag mag Harry of ik naar de Albert Heijn, terwijl de ander dan lesgeeft. Nu hebben ze nota bene aan het eind van de middag les!’ ‘Hoe is het met