Het drieëntwintigste verhaal

… “O,o,o, wat een ellende”, zegt Sylvie tegen Loes die gisteren haar verhaal vertelde: “Het zal je maar gebeuren dat je denkt kostbare familiestukken in bezit te hebben en dan gaan ze voor je ogen in rook op.” Haar opmerking verdwijnt in het rumoer van de vrienden die online komen. Vandaag is er een grote groep aanwezig.

Anneke is aan de beurt om een verhaal te vertellen. Ze heeft het er moeilijk mee gehad, want zomaar een kort verhaal vertellen? Normaal gesproken zit ze niet om een gespreksonderwerp verlegen. In gezelschappen, al dan niet online, weet ze altijd wel wat te zeggen. Maar een heel verhaal? De komst van een notaris in het verhaal van gisteren deed haar denken aan een relaas in een boek dat ze laatst had gelezen. “Ik merk dat een aantal verhalen die jullie hebben verteld een open einde hebben en soms een cliffhanger zijn”, zegt Anneke. “Dat van vandaag heeft een open einde. Je mag zelf bedenken hoe het verhaal afloopt. Ik hou daar altijd wel van.” Uit het scherm van Taco klinkt gemopper. Hij wil gewoon een verhaal waar een kop en een staart aan zit. Maar Anneke begint toch aan haar verhaal zoals ze zich het herinnert:

“Het verhaal gaat over twee zussen: 'Ik ben al een paar keer door iemand benaderd die papa kende’, zei Robyn.

Manon vloog omhoog.

'Wat?!'

'Een man, Steve genaamd, claimt goed bevriend te zijn geweest met papa. Hij kent onze namen en weet van onze sleutels. Hij beweert te weten waar ze voor dienen.'

Manon was half in shock.

'Wat?' stamelde ze. 'Wat? Maar. Hè? Hoe kan dat? Wie is dat? Hoe kan dat, Robyn?'

Haar hart bonkte in haar keel.

'Ik heb de berichten wel honderd keer gelezen. Heb zelfs gehuild. Ik weet het ook niet, Manon.

Er rolde een traan over haar wang.

'Hij wist van de sleutels,' zei ze weer, zacht.

'Maar hoe kan dat? Wie weet dat?'

Iets anders wist ze niet te zeggen.

'Mama en de notaris weten ervan. De notaris kan het doorverteld hebben, in al zijn onschuld. Of niet. Papa liet een hoop geld na, misschien denkt de notaris, of iemand aan wie hij het verteld heeft, dat die sleutels ook met geld te maken hebben.'

Ze zwegen even.

...'Vreemde herinnering'...

'Denk jij dat ook?'

'Ik weet het niet. Ik heb er nooit op die manier over nagedacht. Voor mij was het altijd een soort herinnering aan papa.'

'Wel een wat vreemde herinnering.'

'Ja.'

Ze zuchtte weer.

'Jij?'

'Ja, ik wel. Is toch raar, een sleutel nalaten? Kan voor alles zijn. Het kan voor een kluis zijn waar van alles in kan zitten. Of misschien zijn ze voor een huis. Wat ik nooit begrepen heb, is dat papa niet in het testament heeft vermeld waar ze voor zijn. Hij heeft dat ons nooit op welke manier dan ook laten weten.'

Robyn knikte.

'Tot nu.'…

Deze tekst is geschreven door ALbert.

Foto: Shane Avery/unsplash.com