Het zevenentwintigste verhaal

…”Ja, Marian, kom er maar bij. En zet de mic even aan.” Sylvie is al een tijdje online. Ze wil nu wel weten waar iedereen gisteren was. Plop, plop, poc. Stuk voor stuk komen er vrienden bij. Als iedereen er is stelt Sylvie de grote vraag: “Waarom was ik er gisteren alleen?” Willem, voortrekker van het eerste uur, zegt dat het afspraak was. Even een dagje eruit. Er waren mensen die wilden gaan sporten en omdat het mooi weer zou worden, zouden de vrienden niet online komen. “O, ik wist van niets”, zegt Sylvie, “en ik ben nog wel de moderator van de week. Dat doet me denken aan de overdracht. Vanaf morgen mag iemand anders voortrekker zijn. Marian, iets voor jou?” Marian vindt het prima. Zij zou vandaag haar verhaal vertellen. “Het wordt een persoonlijk verhaal. Ik wil jullie meenemen in het mysterie van de duurloop. Veel mensen zitten veel te veel te zitten. Ik hoop dat jullie er iets mee doen.”

“Ja, het moest er een keer van komen! We mogen het huis niet uit, alleen de deur uit voor boodschappen of een ommetje. Of hardlopen, als je maar alleen gaat.

Hardlopen dus, er zijn boeken vol over geschreven. Wat is nou de lol van hardlopen? Dat zal ik je vertellen. Het is niet het doel, een wedstrijd of evenement. Het is de weg daar naartoe. Allereerst het besluit óm te gaan lopen. Eerst schema’s zoeken, schoenen kopen en nou ja, laat ik dan maar eens beginnen. Na een paar keer kom je erachter dat je helemaal niet zo hard gaat, en je wordt er onwijs moe van. Verkeerde tactiek dus. Rustig opbouwen, veel pauzes en vooral naar je lichaam luisteren. Je leert een hoop bij. Na een tijdje komen er de hardloopkleren bij, en echte hardloopschoenen. En, het allerbelangrijkste: de motivatie. ‘Hee, het regent vandaag!’ ‘Ok, dan ga ik morgen wel rennen.’ ‘Hm, vandaag komt niet zo goed uit.’ ‘O, nu ben ik al een week niet geweest.’

De echte motivatie is om gewoon te gaan, niet te hard lopen, maar op je gemak, niet pieken of de allerbeste tijd neer willen zetten, maar gewoon de ene voet voor de andere en gaan. En erachter komen dat je overal kan lopen. Gewoon je schoenen aan, een goed horloge, goed zittende kleding en op pad. Wel drie of vier keer per week. Sommige mensen vinden hardlopen saai:  ‘Je zit niet in een team, en zo.’ Nee, je kan iedere keer zelf bepalen hoe lang je gaat lopen, hoe hard, of je links, rechts, rechtdoor wel of niet dat heuveltje. Alles is mogelijk. En zo worden vijf kilometer ineens tien kilometer. Je merkt dat je er de rest van de dag plezier van hebt, je kunt je beter concentreren,  komt tot goede ideeën. En…het is een ideale stressmeter. Als ik een paar dagen niet gelopen heb vanwege drukte, dan wordt het tijd om gas terug te nemen en juist te gaan hardlopen.

...'ach ja, als je eerst omhoog gaat, komt daarna de afdaling vanzelf'...

Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik vanuit huis prachtige routes heb. Ik moet er niet aan denken om middenin een stad te wonen, maar dat staat los van het hardlopen. Je trekt de deur achter je dicht, loopt de wijk uit. Hier zie ik nog wel wat mensen maar zodra ik in het bos kom, zie ik niemand meer. En maar lopen. Het gaat niet hard, maar ik kom vooruit. In een heerlijke cadans, de ene voet voor de andere. Je voelt je hartslag omhoog gaan, krijgt het warm, kijkt op je horloge: het gaat goed. Na een paar kilometer nog steeds in het bos, steeds minder huizen, af en toe een auto. Je krijgt een gevoel van vrijheid, je bent goed bezig. Na een kilometer of vijf komt er een heuveltje. Ach ja, als je eerst omhoog gaat, komt daarna de afdaling vanzelf. Dat is dan wel weer een nadeel van deze omgeving, geen plat stuk te bekennen. Na tien kilometer…pfff…het wordt wel veel! Maar, ik ben ver van huis, dus doorlopen dan maar. Na vijftien kilometer, bijna thuis! Mijn tempo ligt inmiddels wat lager, ben al even op pad, maar als ik zo meteen thuis kom, ja dan ben ik wel tevreden.

Inmiddels ben ik zo fanatiek dat ik morgen een 21 kilometer ga lopen. Op de planning stond een officiële halve marathon, maar ja, door de coronacrisis geen evenementen.

Vroeg op pad. De eerste kilometers gaan lekker, eerst de brug over, ik zie de snelweg. Dan het bos in, over het fietspad. Geen hardloper te bekennen wel af en toe een fietser. De parkeerplaatsen zijn allemaal afgesloten, de gemeente wil de overlast beperken. Af en toe passeert er een auto. Niemand stopt en parkeert. Je krijgt een boete van 400 euro als je toch je auto er neerzet. Voor mij wel lekker rustig. De bomen maken plaats voor de hei, het is prachtig, je kunt ver weg kijken. Ondertussen wordt het lopen wel lastiger, wel goed getraind maar ja, je wil altijd sneller. Daarna wordt de hei weer bos, ja, het eindpunt is in zicht!

De rest van de dag een beetje gammel, maar wel tevreden. Ik heb een heuse halve marathon gelopen! En morgen, dan weer even een herstelloopje van vijf kilometer. Zo houd ik mijzelf bezig.

Omdat het kan!”...

Dit verhaal is geschreven door Marjolijne Lutke Schipholt.

foto: Marjolijne Lutke Schipholt