Het tweeëntwintigste verhaal

…Sylvie is er zowaar op tijd. Zij zal vanaf vandaag voortrekker zijn. Deze week. Met piepen en kraken komt Willem ook online. Daarna Taco, Thomas, Cath en de rest. Loes heeft voor vandaag een verhaal voorbereid en dat wil ze graag vertellen. Nadat iedereen uitgepraat is over het mooie weer van vandaag, krijgt ze het woord:

“Ja, daar staan ze dan, drie volwassen vrouwen in de woonkamer van hun grootouderlijk huis. Een prachtig huis uit de dertiger jaren van de twintigste eeuw. Zojuist hebben zij de crematieplechtigheid bijgewoond van hun tante, de enige zuster van hun vader. De tante was altijd ongetrouwd gebleven en had tot zijn dood toe voor haar vader gezorgd, zodoende kon zij tot háár dood in het huis blijven wonen. Ze woonde er dus meer dan dertig jaar alleen.

De vrouwen dachten terug aan hun jeugd; aan de tijd dat hun grootouders er nog woonden. De pianola die ze zo prachtig vonden en waarop ze konden spelen als volleerde pianisten; de rollen die je erin moest doen lagen in een geheimzinnige kast in de muur waar het behang gewoon was doorgeplakt zodat je niet kon zien dat er deur zat. Het was een donker soort gobelinbehang, zoals je het in die jaren vaak zag.  Achter die deur was een diepe kast, waarin allerlei zaken lagen, waaronder ook die bijzondere rollen. Op die deur hing een prachtig schilderij van een blauwe papegaai. Het huis hing overigens vol met schilderijen, want een zwager van de Oma was een kunsthandelaar.

De Oma was een heel lieve vrouw, die helaas vroeg is overleden. De Opa was een behoorlijk dominante man die de hele familie onder de duim hield. Jammer, dat de Oma zo vroeg overleed, want die kon hem aan! De vrouwen dachten terug aan de tijd dat ze in de jaren veertig vanuit het oosten van het land, waar ze als meisjes met hun ouders woonden, naar De Haag reden, waar hun vader voor zijn werk moest zijn. Daar gingen, ze in een kleine VW Kever - vader Willem II sigaren  rokend - je kan je voorstellen hoe bedompt dit was!  Natuurlijk zat er destijds  geen verwarming in de auto en de drie zaten dicht naast elkaar met een gebreid plaid over hun benen. En koud dat het was! Instructies kregen ze ook, om vooral hun grootvader het naar de zin te maken en deemoedig te zijn. Toch had de oude man wel zijn goede kanten. Hij informeerde altijd hoe het op school ging en dat ze vooral maar goede cijfers moesten halen! Je kan het absoluut niet met deze tijd vergelijken.

Ja, daar staan ze dan. De notaris heeft zojuist het testament voorgelezen en ze mogen even het hele huis doorgaan. Tante had een groot hart voor dieren, dus organisaties die hiervoor opkomen zullen erg blij worden van haar laatste wil. De notaris vertrouwt de vrouwen en geeft hen de sleutel van het huis zodat ze alle tijd hebben om met elkaar vele herinneringen te delen. Het huis ademt nog de geur van hun jeugd, de ene na de andere herinnering komt boven. Ooo! In de kelder staat nog die oude schaal, en ook zo’n kastje met een horretje ervoor zodat er geen vliegen bij konden komen. En op de toilet echt geknipt krantenpapier in plaats van toiletpapier; moet je nu eens om komen in deze coronatijd met al het gehamster! In de keuken is de tijd stil blijven staan: een granieten aanrecht, met een stenen gootsteen. Het lijkt wel een Swiebertje keuken. Dan komen ze in de kamer en suite die ruikt naar oud en vroeger. Alles donker: de parketvloer, glas in loodramen, alles in de stijl van toen de grootouders er kwamen wonen toen het huis net was gebouwd. Dan gaan ze naar boven, de badkamer ook al zoiets, een prachtig gietijzeren bad op pootjes, maar als zij het zo beoordelen kan alles wel heel veel verf gebruiken! Waarschijnlijk is er in geen jaren een schilder op bezoek geweest. De slaapkamer van hun grootouders met de witte gehaakte beddensprei, een lampetkan, en…en...  Dan de kamer van de grootvader, je ruikt de sigaren en de tabak. Het statige bureau met daarop de tabakspot, de doorrookte gordijnen voor het raam,  je zou er haast onpasselijk van worden. Alles past zo in een film.

...'de sunlightzeep is nog goed te gebruiken'...

Dan gaan ze trap op naar de zolder. Grote verbazing bij alle drie want wat ze daar zien, hadden ze nooit verwacht. Verschillende metalen kisten, ze hebben geen notie wat erin zou kunnen zitten. Er wordt even druk overlegd, hebben wij nog genoeg tijd om ze open te maken. Alle drie moeten ze nog weer terug naar het oosten van het land en ze willen voor het donker thuis zijn. Maar goed ze besluiten dan maar langer te blijven en later terug naar huis te gaan. Dan  proberen ze de eerste kist open te maken, maar ja, hoe doe je dat? Je moet toch iets van gereedschap hebben om een metalen kist open te maken. Tenslotte lukt het ze en met grote verbazing zien ze wat er in de kist zit. Allemaal spullen van rond de Eerste Wereldoorlog, kennelijk gehamsterd. Sunlightzeep, cacao, roomboter, koffie, thee, lucifers, kaarsen, alles wat men aan eerste levensbehoefte nodig had. Het blijkt dat sommige artikelen nog heel goed te gebruiken zijn.

Kist twee wordt opengemaakt, een hele zware weliswaar. Uiteindelijk krijgen zij die ook open en als eerste zien zij veel krantenpapier en als ze dat afwikkelen komen er allemaal zeventiende eeuws antiek Delfts blauwe tegeltjes tevoorschijn. Grote verbazing! Het zijn er heel veel, met verschillende onderwerpen geschilderd, ambachten, kinderspelen, noem maar op. Maar de spinnetjes, die in de hoeken zitten moeten kloppen om de juiste tegeltjes bij elkaar te krijgen. Ze  besluiten alles te verdelen en later uit te zoeken. Ieder neemt een deel gewikkeld in krantenpapier mee naar huis en spreken dan later af om de juiste tegeltjes bij elkaar te krijgen.

Na verloop van tijd maken ze een afspraak om de tegeltjes te groeperen. De twee oudsten hebben snel een dag geprikt en ze informeren de jongste. Ze wordt gebeld. De jongste kijkt met de telefoon in haar hand uit het raam en ziet haar man buiten bij de papierophalers. Hij gooit net een zware zak met papier in de wagen...!

Deze tekst is geschreven door Trudi Lutke Schipholt.

foto: collectie familie Lintner