Het vijftiende verhaal
…Het is rond zessen en er zijn al veel vrienden
online. Ze praten door elkaar heen. Thomas, die deze week de ontmoetingen ordelijk
probeert te laten verlopen, is er nog niet. ”Het bevalt me wel, zo’n verhaal in
twee delen”, zegt Hugo. “Ik kreeg vandaag een ouderwetse brief van een goede
vriend van mij. Hij deelt daarin met mij wat hem afgelopen week bezighield. Mijn
vriend woont in een mooie afgelegen omgeving in Toscane, Italië. Je kunt er nu
helemaal niks, hè? Zijn verhaal zal ik ook in twee delen vertellen zodat jullie
de sfeer goed op jullie in kunnen laten werken.” Dan komt Thomas erbij en Hugo
begint te vertellen:
“Eindelijk vond ik een pen die soepel schrijft. De meeste
pennen belasten mijn hand vanwege mijn artritis. Ik was bijna de mooie Olivetti
typemachine Lettera 32 gaan gebruiken die ik een paar weken geleden
naast een oude cipres vond. Ik kan me voorstellen
dat de jonge graaf die in het kleine kasteel woont het er heeft achtergelaten,
naast de container. Het kasteeltje is een paar kilometer van waar ik woon, hier
in Certaldo in Toscane.
De graaf is onlangs teruggekeerd uit Milaan en heeft kennelijk
besloten om wijnproducent te worden. En ook om zijn kasteel te renoveren. Het is
een fascinerend bouwwerk in een oud klein gehucht genaamd Petrognano, dat doordrenkt
is van geschiedenis.
Certaldo is een klein sprookjesstadje bovenop een heuvel.
Het was de woonplaats van de dichter Giovanni Boccaccio, auteur van Decamerone,
één van de grote meesterwerken van de Italiaanse literatuur. Het boek bestaat
uit een reeks korte verhalen die door een groep jonge mensen aan elkaar worden
verteld. De groep verzamelde zich in een villa op de heuvels buiten Florence om
de verschrikkelijke epidemie van de pest in de 14de eeuw te ontvluchten.
Maar laat me je vertellen wat me fascineerde aan die
Olivetti-typemachine waarover ik het zojuist had. Twee redenen: de eerste reden
is dat het voor mij een sterke en nostalgische bijklank heeft. Ongeveer vijftig
jaar geleden, toen ik een jonge, vrolijke knaap was met krullend haar, gaf
mijn moeder mij een Lettera 32 cadeau en zei: ‘Daniel, ik wil je dit
dure cadeau geven zodat je leert typen,
en dan kun je later een baan vinden als
secretaris bij een plaatselijk bedrijf of misschien bij een advocatenkantoor.’
Ik herinner me dat ik mijn moeder bedankte, maar was enigszins teleurgesteld
dat ze deze toekomst voor mij wenste. Ik weet dat ze zelf een briljante
secretaresse was geweest voor een belangrijk bedrijf in Frankrijk tijdens de
Tweede Wereldoorlog en later toen ze terugkeerde naar Londen was ze één van de
assistenten in Charles De Gaulle's kantoor in France Libre. Ze dacht dat ik
haar stappen zou volgen. Hoe dan ook, ik
leerde typen, maar werd nooit de secretaris van een advocaat, in plaats daarvan
kreeg ik interesse in de schone kunsten.
De tweede reden voor mijn fascinatie voor de Olivetti is
dat het een waardevol vintage item is dat behoort tot de opmerkelijke
Italiaanse moderne designperiode van de jaren 60.
...'De natuur explodeert'...
Gedurende de maanden maart en
april maak ik graag wandelingen over de smalle wandelpaden door de dennenbossen
rond het gehucht Petrognano. De natuur lijkt te exploderen met zoveel tinten en
verschillende kleuren. Ik sta bovenop
een kleine heuvel en zie ineens de eerste scharlaken rode klaproos van het jaar. Ik
loop verder en vind een heel bed van kleine witte madeliefjes die me op de één
of andere manier herinnert aan de muziek van Vivaldi. Ik weet niet precies
waarom. Misschien is het de combinatie van het levendige en delicate geluid van
de violen met de harp, of misschien omdat op de hoes van een onvergetelijke LP
die ik kocht in Portobello Road in Londen in de jaren '70 de foto van een veld
vol madeliefjes was afgebeeld. Dat was het moment waarop ik mijn voorliefde
voor Strawberry Fields Forever en Eleanor Rigby combineerde met
Vivaldi, Mozart en Schubert.
Ik neem vaak mijn oude camera mee omdat ik graag foto's
maak van interessante details en landschappen tijdens mijn wandelingen. Sinds
de zwarte wolk uit China is geglipt en de hele wereld is binnengevallen,
is deze wandeling mijn favoriete bezigheid die me fascineert, maar me
tegelijkertijd bedroeft.
De natuur heeft de kracht om te verleiden en af te leiden.
Ik realiseer me dat de horror die we allemaal op de een of andere manier
doormaken is gecamoufleerd door de schoonheid en harmonie die mij omringt. De
heerlijke dikke zachtheid van het nieuwe groen, dat glanst tussen al het andere
groen van het landschap, de grijze olijfbomen die kleine diamanten aan hun
bladeren hebben hangen, de donkere en sombere cipressen, de amandelbomen met
hun bijna transparante roze bloesems.
Ik loop naar boven het pad op naar Petrognano, het half
verlaten gehucht dat ik eerder noemde, gebouwd op de ruïnes van het
middeleeuwse stadje Semifonte dat zo'n achthonderd jaar gelegen was op de top
van een plateau. Plotseling bevind ik me in een cirkelvormige open plek met gras
omringd door Toscaanse pijnbomen. De lucht is vol met honingbijen
die van bloem naar bloem vliegen en de nectar opzuigen, die later in honing
zal veranderen en zal worden opgehaald door de boer die voor ze zorgt.
Als ik verder loop, bevind ik me midden in het kleine
gehucht waarvan vrijwel alleen het kasteel wordt bewoond door de graaf.
Verderop woont de familie die de lokale trattoria runt in een klein en
oud huis dat gespaard is gebleven toen Semifonte aan het begin van de 13e eeuw
door de Florentijnse heersers werd verwoest omdat ze bang waren dat de stad,
die bondgenoot was van de keizer, een gevaar voor Florence zou worden.”...
Deze tekst is geschreven door Walter Sarfatti. Hij is kunstenaar in Toscane.
Reacties
Een reactie posten