Het achtenvijftigste verhaal

..."Heerlijk, jongens, ik heb jullie gemist". Eric wil zo snel mogelijk zijn korte verhaal van vandaag gaan vertellen, maar Willem wijst hem er op dat nog niet iedereen online is. Pas als Cath ook op het scherm verschijnt, is De Cultuurmuur compleet. Eric begint: 

“In deze periode zat ik vaak in de trein. Ik ging dan bijna wekelijks van Tilburg naar Utrecht. Poeh, dat is al lang geleden; het zal de jaren 80 zijn geweest. Aangezien ik in Tilburg opstapte, had ik zowat een hele coupé voor mezelf. Het was altijd een saai stuk: Tilburg, weilanden, Den Bosch, weilanden, nog meer weilanden en dan Utrecht. Van de Brabantse rust naar de drukte van de stad en dat iedere woensdag opnieuw. De volgende dag hetzelfde stuk weer, maar dan de andere kant op.

Na een aantal weken begonnen ze me op te vallen, een jongen en een meisje op het perron van Den Bosch. Te midden van alle passagiers die in en uit moesten stappen, stonden zij tegen elkaar aan. De mensen als krioelende mieren op het perron bestonden niet voor hun. Als ik de leeftijd van het duo moet schatten dan waren ze begin twintig. Hij, jongensachtig om te zien, warrige blonde krullen, en altijd in een spijkerbroek met een trui en op gympen. Zij, ze leek een beetje op een Frans meisje, zwart lang haar, mooi opgemaakt, kort rokje, zwarte laarsjes met een hakje. Een hoedje ontbrak, evenals een stokbrood. Ze stonden op het perron, hand-in-hand te wachten tot de trein stopte. Met dat de trein piepend tot stilstand kwam begonnen ze elkaar innig te zoenen; ze omhelsden elkaar alsof ze nooit meer los zouden laten. Ik wist dat de trein een paar minuten zou wachten voordat hij weer verder zou gaan en was eigenlijk benieuwd wie van de twee nou in zou stappen. 

Het fluitsignaal kwam, ze lieten elkaar los en … stapten allebei dezelfde trein in. Huh? Had ik het nou goed gezien? Ze namen toch afscheid van elkaar? Er waren inmiddels veel forenzen ingestapt en doordat zelfs het gangpad vol stond verloor ik de jongen en het meisje uit het oog. Maar, al vanaf die dag lieten ze me niet meer los. 

Een week later ging ik weer met de trein, en ja hoor, bij Den Bosch waren ze er weer. Nu stonden ze elkaar te zoenen, er werd flink geknuffeld. Het fluitsignaal ging weer en met dat de jongen instapte, keek het meisje met een wanhopige blik naar de jongen, ze lieten elkaars hand los …. en vervolgens sprong het meisje ook de trein in. Lachend gingen ze naar een  coupé verderop. Ik snapte er werkelijk niets van.

Dit ging een aantal weken door. Ik kreeg er lol in om naar ze te kijken. Iedere keer dat ik ze zag stonden ze te zoenen, afscheid te nemen en sprongen de trein in. Hun actie werd met de week intenser. Op een goede dag zag ik mijn kans schoon. Ze stonden er weer, ja hoor, zoenen, knuffelen, afscheid nemen, wanhopige blikken, wat zeg ik, smachtende blikken en daarna instappen. En toen kwamen ze mijn kant op, en, o wat een geluk, ze gingen tegenover mij zitten. Ik dacht: en nu zal ik het weten ook! Terwijl de trein zich in beweging zette, begon ik een gesprek en vroeg vrij direct wat ze nu aan het doen waren, dat ze me opgevallen waren, al die weken op het station. De jongen begon te lachen en vertelde dat ze allebei in Den Bosch wonen en in Utrecht studeren. Die school, dat was de toneelacademie en zij hadden een scène die ze moesten instuderen. Ja, ik kon wel raden wat die scene was. 

De rest van de reis heb ik met een grote glimlach rond mijn mond naar buiten gekeken, tot we in Utrecht aan kwamen en ik op bezoek ging naar mijn grootvader in het bejaardenhuis." ...

Deze tekst is geschreven door Marjolijne Lutke Schipholt.

foto: Jonathan Borba/unsplash.com

 Jonathan Borba on Unsplash