Het negenendertigste verhaal

-
..."Ja, zijn we er allemaal?", klinkt er vanaf een zwart kadertje midden op het beeldscherm. Het is Taco niet gelukt zijn video aan de gang te krijgen. "Wat een verhaal, dat over Ans", zegt Marian. "Het zal je maar gebeuren dat je het doet met je kind en beiden weten niet dat er een familierelatie is. Doet me denken aan een verhaal uit de Griekse mythologie. Ik weet even niet meer welke." Het blijft stil op het scherm. De vriendengroep telt niet veel gymnasiasten. De stilte wordt gebroken door het zwarte kadertje. Taco nodigt de verhalenverteller van vandaag uit: Mischa. Hij heeft voor de verandering een bescheiden verhaal. Maar wel een om op je in te laten werken.

Koenraad ging er eens even lekker goed voor zitten. Dit had hij niet verwacht.
Vlak voor het raam van zijn werkkamer vloog een duif richting een hoge conifeer die net niet het glas aantikte. De duif had een takje in de bek, leek even naar hem te knipogen en landde op een tak. De duif zag hem, maar was niet onder de indruk van zijn aanwezigheid.
Even bleef het stil. Koenraad keek weer naar het raam.
De zon schreef een vreemd teken op het raam. Het leek wel op een Chinees karakter. Gauw maakte hij een foto, zijn telefoon lag onder handbereik. Nu had hij de tijd om het teken te ontcijferen.

耐心

Maar hoe kun je zo’n teken snel ontcijferen? Hij wist het niet. Hij keek weer op zijn computer en opeens verscheen hetzelfde teken op zijn scherm, hij schrok. Hij klikte op het teken en Google Translate opende meteen en de Nederlandse vertaling kwam tevoorschijn.
Het woord geduld verscheen op zijn scherm. Hij keek weer naar buiten en zag dat de duif wegvloog. Als teken van groet hield het één vleugel hoger dan de andere. Het takje viel uit zijn bek. Hij liep snel naar beneden en ging naar buiten om het takje op te raken.
Dit kon geen toeval zijn. Toen hij het takje zal liggen op de grond, stond hetzelfde teken op de grond. Hoe kan dit?
Koenraad ging weer naar boven zette zich achter zijn computer en typte verder, een glimlach op zijn gezicht.
Hardop denkt hij bij zichzelf. Morgen, overmorgen, volgende week weer naar kantoor? Nee, zegt Koenraad tot zichzelf, geduld is een schone zaak. Ik zie wel.
Tevreden kijkt hij naar zijn mooie werkplek.


Dit verhaal is geschreven door Aad van der Klaauw.
Foto: Aad van der Klaauw

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Het vierenveertigste verhaal

-
Afbeelding
..."Ja, hoi allemaal, ik heb geen urban legend, maar wel een weird verhaal. Kan nooit echt zijn. Dat is toch ook ok?". Willem was nog niet online, of hij had al een voorstel voor een verhaal. Wanneer iedereen die er zou zijn online is, steekt hij meteen maar van wal. "Het gaat over hoogmoed komt voor de val.  ‘Wat mag ik er voor u op laten zetten, mevrouw Broega?’  Helga keek de nieuwe secretaresse glazig aan. Ze had haar niet haar kamer horen binnenkomen en het was haar een raadsel waar het meisje het over had.  Nadenkend keek ze voor zich uit totdat de hint opgepikt werd. ‘Sorry, ik ben niet duidelijk. Ik bedoel wat ik op uw visitekaartjes mag laten zetten. Ik heb u toch wel gemaild dat de vormgever morgen wil beginnen met het aanpassen van al het drukwerk in verband met onze nieuwe huisstijl? Ik dacht echt dat ik iedereen een mailtje gestuurd had.’ Had ze een mailtje gehad? Vast wel maar in haar mailbox zaten nog zeker tachtig ongelezen berichten, daartussen zo...
Meer lezen

Het vijfenzestigste verhaal

-
Afbeelding
 …Eén voor één vult het scherm zich met de vrienden. Peter heeft een verhaal voor hen in petto. Het is een lang verhaal. Daarom neemt hij meteen het woord zodra iedereen zich heeft gemeld. "Jongens en meisjes, hebben jullie genoeg te drinken en te eten voorhanden? Het wordt een lange zit dit keer", zegt Peter tegen zijn scherm. Hij begint: “Wat een geweldig avontuur had hij beleefd. En wat een gevaarlijk avontuur ook.  Jake Durham werkte al twaalf jaar op de Amerikaanse ambassade in Rusland, in de vestiging in Sint Petersburg. De aanvankelijke blijdschap over zijn aanstelling daar verdween helaas al snel. De eerst jaren waren vrij saai geweest; het dagelijkse werk als ambtenaar bood niet veel variatie, het salaris was matig. Door de jaren heen specialiseerde hij zich langzamerhand tot IT specialist. Maar ook dat begon hem op den duur te vervelen.  Ook privé viel er niet veel te beleven. Sint Petersburg was natuurlijk een mooie stad, maar buiten de musea viel er niet bijst...
Meer lezen

Het zevenenveertigste verhaal

-
Afbeelding
...Het duurt lang voordat onze vrienden allemaal zijn verschenen op het beeldscherm. Logisch want het is een mooie zonnige dag, dan gaan niet veel mensen voor hun lol binnen zitten. Hella is aan het woord, maar haar geluid hapert en loopt niet synchroon met haar mond. Met horten en stoten geeft ze Thomas het woord die vandaag een verhaal vertelt. Over geluk dat niet te koop is. "Net toen Birgit terug was van college en ze haar laptop aanzette, werd er op de deur geklopt. Arie liep een beetje schuchter haar studentenkamer binnen. ‘Hallo, heb je tijd? Ik wil eventjes met je praten.’ ‘Ga zitten.’ Birgit schoof hem een stoel toe. ‘Wil je iets drinken?’ ‘Een een glas water is wel lekker.’ ‘Het gaat zeker over zaterdag?’, veronderstelde ze terwijl ze een glas onder de kraan van haar wastafel deed. ‘Ik wilde je vertellen waarom ik wegging. Ik besef dat het heel lullig overkwam.’ ‘Een beetje’, wilde ze zeggen, maar haar stem viel weg doordat buiten iemand een bladblazer aa...
Meer lezen