Het drieënveertigste verhaal

…”Mensen”, begint Taco wanneer de laatste vriend online is gekomen, “we hebben zitten slapen. Ik zou gisteren mijn taken hebben overgedragen aan de volgende die voor moderator, of voortrekker zo jullie willen, gaat spelen. Helemaal vergeten. Dus, ik wil mijn rol eerst maar overdragen. We hadden afgesproken dat de moderator van dienst een opvolger aanwijst. Hella, wil jij deze schone taak de komende week op je nemen?” Hella knikt van rechtsonder het beeldscherm. “Ik heb ook meteen een verhaal te vertellen. Meer een vreemd verhaal. Zal ik beginnen?” Instemmend gemompel klinkt uit het beeldscherm.

“Het is al een flink aantal jaar geleden gebeurd maar het blijft heel maf. Het speelde zich af in de tijd dat er nog volop werd gefotografeerd met camera’s met fotorolletjes. Een collega van een Amerikaanse klant van mijn werk ging met zijn vrouw op reis door Europa. Ze hadden een auto gehuurd en reden over het Franse platteland in de hoop om een leuk pension te vinden. Het was een beetje uitgestorven gebied en toen ze bij een benzinestation stopten om te tanken, vroegen ze aan de tankhouder of hij misschien een hotel wist. Het gesprek liep een beetje moeilijk omdat ze gebrekkig Frans spraken, maar de man wees ze op de plattegrond een dorpje aan dat op een halfuurtje rijden lag.

Na twintig minuten kwamen ze aan bij het meest rustige, pittoreske gehucht dat ze ooit gezien hadden. Het was al schemerig geworden maar op straat speelden nog steeds kinderen met glazen knikkers en houten tollen. Een paar oude mannen waren een spel aan het spelen met houten ballen. Het geheel maakte een hele rustige indruk. Er reden ook geen auto’s door het dorpje. Ze zagen er zelfs geen auto’s.

Al snel had het paar een klein hotelletje gevonden. Aan de gevel hing een houten uithangbord waarop met sierlijke gekalligrafeerde letters ‘l’auberge’ geschreven was. De lounge was opgesierd met statige portretten van voorouders van de hoteleigenaren. Op de vloeren lag een centimeters dik, rood pluche tapijt. Achter de balie stond een vrouw gekleed in een prachtige lange feestjurk die bewerkt was met kant. Het echtpaar vroeg of er een feest was maar de vrouw ontkende dat.

Gelukkig waren er genoeg kamers vrij. Ze kregen een kamer op de vierde verdieping vanwege het mooie uitzicht. Vervelend was alleen dat het hotel geen lift had. De man voelde zich daardoor een beetje gênant om hulp te vragen bij het tillen van de koffers. Vanwege een hernia kon hij dat zelf niet. Maar binnen een mum van tijd stond er een jongen voor hun neus met een statig piccolo uniform aan. De kamers boden inderdaad een weids uitzicht over de akkers rondom het dorpje. Het was een ruime kamer maar het enige nadeel was dat ze geen eigen toilet hadden. Het hotelletje bleek maar één toilet te hebben dat op de gang was, en er bovendien erg ouderwets uitzag. Het echtpaar wilde niet zeuren want het uitzicht van hun kamer was erg de moeite waard.

Toen de vrouw haar dochter wilde bellen, bleek haar mobieltje het in de afgelegen streek niet te doen. Daarom liep ze naar de hotellobby om aan de receptioniste te vragen of ze even mocht bellen. Tot haar verbazing bleek het hotel geen telefoon te bezitten. Uit de weinige woorden die de vrouw uit het Frans oppikte, bleek dat de dokter de enige in het dorp was die een telefoon had. Ze vonden het niet eens zo vreemd. Ze waren natuurlijk in Europa en daar liepen ze immers nogal achter. Whatever.

Het echtpaar had een heerlijke romantische nacht en de volgende dag stond er een uitgebreid ontbijt voor ze klaar. De koffie was alleen niet te drinken, maar c’est La France, non? Het viel wel op dat de andere mensen in de eetzaal zo formeel gekleed waren, alsof ze naar een gala gingen. Typisch Frans vonden ze. Het was wel erg leuk allemaal en de man maakte een paar foto’s van zijn vrouw in de eetzaal en later ook voor het hotel. Toen ze uitcheckten hoefden ze tot hun verbazing maar een schijntje te betalen. De vrouw probeerde in haar beste Frans uit te leggen dat de nota niet klopte maar de receptioniste bleef volhouden dat het de gewone prijs was. Ach, je moet geen slapende honden wakker maken en de vrouw trok haar creditcard om af te rekenen maar de statige baliedame keek haar niets begrijpend aan. Ze bekeek het kaartje van alle kanten, hield het tegen het licht en probeerde het te buigen. Ze keek alsof ze nog nooit zoiets gezien had. Het was duidelijk dat de creditcard niet geaccepteerd zou worden. Ze hadden gelukkig net genoeg muntgeld bij zich om de rekening te voldoen.

De man vroeg nog even de route naar de snelweg maar de vrouw begreep hem niet. Logisch want zijn Frans was nogal gebrekkig. Hoe hij ook de betekenis van snelweg probeerde uit te leggen, de woorden drongen niet door. Toen hij het over de weg had, begreep ze hem wel. Ze tekende de route op een papiertje en het echtpaar ging opgelucht weg, nadat ze nog even in een onbewaakt moment een foto namen van de vrouw die over een stapel papieren gebogen zat. Leuk om thuis te laten zien hoe provinciaals de mensen in Europa leefden.

Nadat ze het hotel verlieten, bleek het nog een hele klus te zijn om de snelweg te vinden. De route die de vrouw getekend had voerde naar een landweggetje. Met behulp van een goede wegenkaart wisten ze de snelweg te bereiken en kwamen ze toch uit op de plaats van bestemming. Ze hadden een heerlijke vakantie en op de terugreis besloten ze weer te overnachten in het pittoreske dorpje wat ze zo was bijgebleven.

Maar hoe ze ook zochten, ze konden het niet vinden. Wel kwamen ze langs het tankstation waar ze op de heenreis inlichtingen hadden gevraagd. Het tankstation bleek volkomen verlaten te zijn. De pompen waren weggehaald en de ramen zaten dichtgetimmerd. Het zag eruit alsof het al jaren verlaten was, terwijl ze er een week tevoren nog geweest waren. Ze begrepen er niets van. Het verhaal bleek nog vreemder te worden.

Toen ze de vakantiefoto’s ophaalden, bleken de foto’s die in het dorpje en van het hotel genomen waren niet in het mapje te zitten. Toen de man de negatieven bekeek, zag hij dat die negatieven zwart waren.”

‘Nou, is dat een bizar verhaal of niet?’ Hella kijkt olijk vanaf haar kader. ‘Wat denken jullie, zouden ze echt in het verleden geweest zijn? Is dat verhaal echt gebeurd?’ ‘Naaaai”, zegt Taco, ‘Het is een urban legend, een verhaal dat mensen aan elkaar door vertellen en waarvan de afkomst of het waarheidsgehalte nooit te achterhalen is. Een broodjeaapverhaal, zelf vind ik urban legends mooier klinken. Het zijn immers stadslegenden. Mysterieuze verhalen die de dagelijkse sleur doorbreken. Ze gaan ook over bloeddorstige mannen die gewapend met bijlen op de achterbank van je auto wachten tot je instapt.’ Mieke grinnikt en ze krijgt een stel anderen ook aan het lachen. ‘Ik vraag me werkelijk af of het waar gebeurd kan zijn en waar het mis is gegaan.' Pim wil daar niet aan: 'Een verhaal moet je een verhaal laten zijn.’…

Dit verhaal is geschreven door Menno Goosen.

Foto: LoboStudio Hamburg/unsplash.com