Hier begint...

Hier begint de eerste dag van de Decacorona waarin de schrijver uiteenzet hoe het komt dat tientallen personen verhalen gaan vertellen om zo de tijd te doden. Maar denk niet dat deze verhalen er alleen voor de afwisseling zijn gekomen. Ze zijn er omdat ze verteld moeten worden. Tien weken lang verschijnt hier elke dag een verhaal, geschreven door vrienden, familie, kennissen en vrienden, en door familie, kennissen en vrienden van hen.

We leven in het jaar 2020 en hoe mooi dit getal ook moge wezen, de ramp waarmee we vandaag de dag te maken hebben is dat geenszins. Een gemene griepachtige ziekte krijgt zijn greep op mens na mens. Het Virus sluipt vanuit het Zuiden naar het Noorden. Soms luidruchtig rennend, maar meestal zachtjes glijdend als een zwarte slang. Het kruipt onder de huid van weerloze oude mensen, vitale jonge goden en ieder willekeurig slachtoffer dat zich daar tussendoor begeeft. Het nestelt zich in de luchtwegen van zijn slachtoffer en laat zich vervoeren naar de verste uithoeken van de longen. Daar slaat hij ongenadig toe.

Hij is de schrik van iedereen. Eerst vermenigvuldigt hij zich zodat hij een feestje kan bouwen met de zijnen. Hoe heftiger het feest, hoe vermoeider zijn gastheer. Dit gaat door totdat het licht uitgaat en het feest voor altijd afgelopen is.

Hem ontwijken is niet mogelijk. Op de vlucht slaan naar een veilige plek heeft geen zin, want deze klootzak laat zich overal zien. Hij is in het Noorden gesignaleerd, het Zuiden, Westen en Oosten. En al zegt iedereen in de zuidelijke regionen van het Zuiden dat die bastard er nog niet is dan moet je die uitspraken misschien met een korrel zout nemen. Zijn vrienden wonen daar al jaren en aangezien ze nogal op elkaar lijken, veroorzaken ze dezelfde ellende. Het Virus is domweg niet herkend.

Deze epidemie zorgt ervoor dat mensen zich verschansen in hun huizen. Alleen of met medebewoners. Slechts om een frisse neus of boodschap te halen komen ze uit hun holen. Sociale contacten verlopen hoofdzakelijk via social media, waarvan beeldbellen veruit het populairst is geworden. Maar ook Whatsappen, al dan niet in groepen, is een prettige manier om in contact te blijven.

Zo ken ik de vriendengroep die zich op Whatsapp De Cultuurmuur noemt. Tien vrienden die elkaar al tientallen jaren kennen en inmiddels in alle windstreken van de wereld wonen. In de eerste weken van de ramp sturen ze allerlei grappige filmpjes en foto’s met Het Virus en zijn gevolgen in de hoofdrol. Maar naarmate de tijd vordert, wordt de ernst van Het Virus steeds zichtbaarder. De lollige berichten nemen af en de toon wordt serieuzer. Buiten dreigt Het Virus, binnenshuis slaat onrust en verveling toe.

Op een dag stelt Willem voor om een boek naar analogie van Decamerone te maken. Dit boek schreef Giovanni Boccaccio in de veertiende eeuw, vlak na de pestepidemie in Toscane. Daarin vertellen acht mensen elkaar tien dagen lang verhalen. Zo  doden ze de tijd op een aangename manier.

Willem en de zijnen gaan elkaar ook verhalen vertellen om deze bedreigende tijd enigszins te veraangenamen. En om te zien wat de ander in huis heeft en wat de ander te vertellen heeft. Ze besluiten dat het boek Decacorona gaat heten en morgen lees je het eerste verhaal...