Het zeventiende verhaal

…Alle vrienden zijn present. Thomas kondigt aan dat hij een verhaal wil vertellen. “Zoals jullie weten heb ik een grote passie”, zegt hij. “Dat horen jullie terug in mijn verhaal. Het is een kort verhaal, want ik had vandaag niet veel tijd. Na afloop zal ik een vraag over mijn verhaal stellen.” “Kom maar op, dan”, zegt Caroline, die al een vermoeden heeft welke kant het op gaat. Zij deelt namelijk zijn passie.

“Uit de speakers klinkt ‘She keeps her Moët et Chandon, in her pretty cabinet’. Ze trekt haar nieuwe blauwe schoenen van zacht suèdeleer aan en even voelt Luca zich een koningin. Ze staan mooi onder haar spijkerbroek. Ze gaat zo met haar goede vriend Tim naar het nieuwe Bluescafé in de binnenstad. Maar eerst gaat ze nog even op het balkon zitten in de late avondzon. Ze ziet stof door de zonnestralen dwarrelen. Het is al lang droog geweest.

Beneden hoort ze haar nieuwe buurman praten. Een knappe man van begin zeventig. Ze kwamen elkaar vanochtend tegen in het trappenhuis en zeiden elkaar goedendag. Behalve praten hoort ze nog meer geluiden omhoog komen. Vreemde burp-geluiden. Het lijkt op boeren. Een paar korte burp-geluiden en dan een langgerekte burp. ‘Gatverdamme, wat goor’, denkt ze. Op de achtergrond hoort ze zachtjes Ooh, it makes me wonder, Ooh, it makes me wonder. ‘Hmmm, gouwe-ouwe-muziek.’

Dan verschijnt er een auto in haar blikveld. Tim parkeert onder de grote roze Judasboom voor haar appartement en stapt uit. Hij zwaait. Luca pakt haar spullen en loopt naar hem toe. Samen vertrekken ze richting stad. Het regent licht wanneer ze in de vroege ochtend terugkomen. Eindelijk regen. Gelukkig. Ze blijven even onder de grote roze boom napraten over het bandje van vanavond.

De volgende is het al warm wanneer ze haar ogen open doet. Ze stapt uit bed, maakt een kop koffie en gaat op haar balkon zitten. Het regent nog steeds zachtjes. Haar benedenbuurman is ook al wakker. Ze hoort hem boeren. ‘Ik hoop toch niet dat dit een gewoonte van hem is.’ Ze leest het nieuws op haar telefoon. Een moord in Roodeschuur, een mooie foto van een herfstig New York, een BN’er die haar vriend onder de duim hield, en zo gaat het maar door. En het geburp blijft maar van beneden komen. Nu ruikt ze ook een koolachtige lucht. ‘Dit is niet leuk meer’, denkt ze en gaat naar binnen.

 ...'Het maakt niet uit'...

Op de trap komt ze hem weer tegen. De benedenbuurman groet haar vriendelijk. Ze groet terug en loopt verder door naar beneden. Dan bedenkt ze zich en draait zich om. Ze loopt naar haar benedenbuurman, stelt zich voor en vertelt dat ze op de tweede verdieping, boven hem woont. Hij vertelt dat hij gescheiden is en hiervoor ook in deze buurt woonde. ‘Ik woonde hier in de straat links de hoek, ons huis stond in het midden van de straat’, zegt hij. Luca kent het huis, ze komt er elke dag langs als ze naar haar werk rijdt. Dan trekt ze de stoute schoenen aan en zegt dat ze hem soms hoort. ‘Heb je last van mijn muziek?’, vraagt hij. ‘Nee, dat niet. Je draait leuke muziek. Het is meer dat ik je geluiden hoor maken.’ ‘Aha, ja, ehhh, je moet weten, ik heb een ziekte. Eh, je bedoelt toch mijn maaggeluiden? Ik ga dood, binnen een week of twee.’ ‘Ja, sorry, ik vond het wat moeilijk om er wat van te zeggen. Tjonge, ziek. Sorry, dat ik erover begon. Wat vreselijk! Wat erg!’, zegt ze gegeneerd. ‘Het maakt niet uit’, antwoordt de benedenbuurman.

We zijn inmiddels drie maanden verder. Het is nog steeds warm weer, maar Luca zit niet meer buiten. Het geluid en de stank werden haar te veel. Op een dag ziet ze een verhuisauto voorrijden met een buitenlands kenteken. Drie mannen stappen uit. Eén van hen is haar benedenbuurman. Ze gaan het gebouw binnen. Luca hoort gestommel onder haar. Er wordt verhuisd. De hele huisraad verdwijnt in de auto. Ze gaat naar buiten om haar buurman goedendag te zeggen. Maar ze kan alleen nog zwaaien naar de man. Hij zwaait vrolijk terug. ‘Sterkte, hè!, roept ze hem na. ‘Ha, jij bent wel erg goedgelovig. Ik trek bij mijn nieuwe vriendin in’, schreeuwt hij terug. Op het raam van zijn woning staat een bord: ‘Huis te koop’.

... "En wat is nu je vraag?", wil Hugo weten. "Nou, jullie weten dat ik graag met muziek bezig ben. In dit verhaal zit een aantal verwijzingen naar artiesten, bands en songs. Morgen geef ik de antwoorden."...

Deze tekst is geschreven door Ingrid Lutke Schipholt.

foto: Bill Mackie/unsplash.com