Eerste verhaal

… Bijna de hele groep is online in de beeldbel-app. Alleen Louise nog niet, terwijl zij vandaag het spits zou afbijten. Daar verschijnt ze in beeld. “Nou, Louise is er ook”, zegt Willem. “We kunnen beginnen, of wil je nog wat kwijt?”

“Je hoeft niet alles te weten”, zo begint Louise haar verhaal. “Het zal een flink aantal jaren geleden zijn geweest dat we op vakantie waren in het buitenland. Om specifiek te zijn, we waren in Duitsland. Nog specifieker, we waren in Idar-Oberstein, de hoofdstad van het district Birkenfeld in de deelstaat Rijnland-Palts van de Bondsrepubliek Duitsland.

De reisbestemming was niet geheel willekeurig gekozen, want we zijn fervent amateur-edelsmeden. We houden ervan om edelstenen te verwerken in onze eigenhandig gemaakte sieraden. Volgens Wikipedia is Idar-Oberstein de zogenoemde 'edelsteen- en garnizoenstad' en draagt sinds 2016 de titel 'Nationale parkstad'. Dan is Idar-Oberstein voor ons een gewilde stad om eens te bezoeken. Kortom, die zomer waren wij in deze stad!

Het is een vakantie waar ik nog vaak aan terugdenk. We bivakkeerden op een camping in de prachtige omgeving van Idar-Oberstein. Het was een vrij kleine kampplaats in het dal van een bosrijke omgeving met een rustig, fris stromend beekje langs het terrein. De kinderen waren jong en voor hen was het iedere ochtend feest. Wat zij niet wisten was dat de campingbeheerder in alle vroegte (half)edelstenen in de beek strooide, waarna de jonkies echte edelstenen in de beek mochten zoeken! Dat deze steentjes eigenlijk afval waren om de ruwe edelstenen te polijsten kon de pret niet drukken. Sommige ouders werden vrij fanatiek om hun kroost aan te wijzen welke steentjes ze uit het water moesten halen. Bloedirritant.

In mijn herinnering was het altijd mooi weer alhoewel ik me heel goed het noodweer van een nacht voor de geest kan halen. Iedereen die mee was kan zich die nacht herinneren, de tent schudde van windhozen en regen. De doordrenkte hoeken van het tentdoek verkleurden heel licht maar gelukkig haalden we de ochtend droog. Buiten richtte het onweer veel schade aan en waren er zelfs modderstromen in de omgeving ontstaan. Maar goed, meestal mooi weer dus. Het viel ons op dat er naast veel tenten prachtige brokken steen met kristal stonden te pronken. Sommige stenen waren wel een meter hoog en naar schatting wel drie kilo aan gewicht. Dan hebben we het over stenen als amethist, agaat, bergkristal, calciet, citroen en nog veel meer. De trotse eigenaren hadden deze enorme keien zelf gevonden en meteen door steenbewerkers laten klieven. Zat er een schat in of niet? Aan de buitenkant kun je niet zien of de steen bestaat uit een lelijke grijze steenmassa of prachtig flonkersteen.

Enfin, wij hadden onze eigen pleziertjes. We gingen naar het edelsteenmuseum, het Deutsches Edelsteinmuseum, de stad bezoeken en shoppen in de talloze winkels waar ze gepolijste, getrommelde edelstenen verkochten die we konden gebruiken voor onze sieraden.

Het toppunt van deze vakantie was voor ons het bezoek aan de groeve, Steinbruch Juchem. We hadden ons van tevoren voorbereid door van thuis al beitels, helmen, handschoenen en hamers mee te nemen, want we wilden allemaal wel edelstenen gaan vinden.

...'Daar glinstert het'...

Iedere zaterdag was de groeve open. We stonden klaar met onze spullen, het ging eindelijk gebeuren. Maar ja, wat gingen we doen, hoe gaat dat, edelstenen vinden? Dat wilden wij graag weten. Om precies 10.00 uur werden we losgelaten in de steengroeve. Veel deelnemers die wisten hoe het werkte, gingen geroutineerd op pad met nog veel meer materialen dan wij hadden. Hup de berg op en naar dat ene plekje waar ze hun schat zouden vinden. Gelukkig werden wij, nieuwkomers, geholpen door een paar ervaren steenhakkers van de camping. Zij gaven aan waar we op moesten letten, hoe je moet hakken en vooral hoe je niet moet hakken. Dit gebeurde in het tijdperk vóór internet, dus geen filmpjes, Google of YouTube om je voor te bereiden. We zijn de hele dag bezig geweest, in de brandende zon. En maar beitelen. Daar in die rots, zou daar een mooi stuk edelsteen in zitten? Ja, daar glinstert het, dat zal het wel zijn. We hadden inmiddels geleerd om te letten op groene stukken steen, in de vorm van een eieren verscholen in de rots, die moest je hebben. De stukken waar je het kristal al zag, was volgens de kenners niks waard. Hoe lelijker van buiten, hoe meer kans op een schitterende binnenkant. Wij vonden het wel mooi en hebben er flink op los gehakt. Aan het eind van de dag hadden we een aardige verzameling ‘eieren’ van steen. De volgende stap zou zijn dat we de eieren zouden doorklieven met een bijl, op de juiste plek van het ei om dan te zien wat je hebt gevonden. Wat is de schat?

Het is al aardig wat jaren geleden. Ze liggen bij mij bij de achterdeur. Ik heb de eieren nooit kapot gemaakt, eigenlijk wil ik er niet achter komen of ik alleen steen heb gehakt of dat er een prachtige ruw glinsterend kristal in zit. De steen met een mysterieuze kern en de herinnering is al een schat voor mij.” ...

Dit verhaal is geschreven door Marjolijne Lutke Schipholt

Foto: Jen Theodore/unsplash.com